«ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΥΔΗΒ, Απρίλιος 2021»

ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΗΣ ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ

Ύστερα από έναν χρόνο ασφυκτικού lockdown και καταστολής των στοιχειωδέστερων ατομικών ελευθεριών, από τις αυστηρότερες στην Ευρώπη, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα στην πρώτη θέση αναφορικά με τον αριθμό θανάτων (με ή χωρίς τον ιό) σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Και ενώ μέχρι τον Σεπτέμβριο της περασμένης χρονιάς, μετά και την πρόσκαιρη καλοκαιρινή «χαλάρωση» των μέτρων, ο αριθμός των θανάτων επί του συνολικού πληθυσμού ήταν ελαφρώς μικρότερος εν συγκρίσει με το 2019, άρχισε να εμφανίζει εντυπωσιακή άνοδο τους δύο τελευταίους μήνες του 2020, ακριβώς όταν οι περιορισμοί επανήλθαν στην αγριότερη μορφή τους.

Αυτά τα σκληρά και αδιαμφισβήτητα δεδομένα μόνο ένα πράγμα δηλώνουν. Όχι απλώς ότι τα lockdown, οι εξευτελιστικές μασκοφορίες, τα ιατρικά πρωτόκολλα που εφαρμόζονται σε νοσοκομεία και εντατικές μονάδες θεραπείας και τα προτεινόμενα ως εξ ουρανού σωτηρία εμβόλια είναι αναποτελεσματικά — αυτό πλέον αναγνωρίζεται από οιονδήποτε συμβατικό αλλά έντιμο γιατρό ή ιατρικό ερευνητή — αλλά κάτι πολύ πιο ανησυχητικό, για να μην πούμε τρομακτικό: ότι οι ίδιες οι εφαρμοζόμενες στρατηγικές για την πρόληψη και αντιμετώπιση της αποκαλούμενης «πανδημίας» σκοτώνουν. Και μια κυβέρνηση που τις εφαρμόζει εξακολουθητικά αρνούμενη να διδαχθεί αυτό που η τρέχουσα εμπειρία δείχνει, δεν έχει πλέον τα απαλλακτικό της άγνοιας: μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική με την πλήρη σημασία του όρου, και πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα.

Οι «παράπλευρες απώλειες» σε νομικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι εξίσου τρομακτικές. Και για τον μεν οικονομικό περιττεύει να πούμε πολλά, όχι μόνο επειδή λέγονται και γράφονται κατά κόρον σχετικά, αλλά επειδή προπαντός είναι κάτι που εκατομμύρια άνθρωποι νιώθουν στο πετσί τους, καταβεβλημένοι από την απόγνωση επειδή αισθάνονται πως δεν έχουν τρόπο ν’ αντιδράσουν. Σε μια χώρα ήδη γονατισμένη οικονομικά από τη μνημονιακή λεηλασία, η ευφημιστικά λεγόμενη «υγειονομική πολιτική» ήταν κυριολεκτικά η χαριστική βολή που ήρθε να αποτελειώσει την εξόντωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων. Και το σλόγκαν με το οποίο οι κρατούντες επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους —«Πρώτα η υγεία και μετά η οικονομία!»— είναι δολερό: διότι κανείς δεν αγνοεί ότι η οικονομική εξαθλίωση αρρωσταίνει και σκοτώνει πολύ πιο αποφασιστικά και ανελέητα από κάθε συμβατική επιδημία.

Ακόμη πιο σοβαρές είναι όμως οι συνέπειες σε νομικό και πολιτικό επίπεδο. Εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον ζούμε μια σταδιακή διάβρωση της συνταγματικής νομιμότητας που εθίζει επικίνδυνα το κοινωνικό σώμα αλλά και το ίδιο το σώμα των λειτουργών της δικαιοσύνης σε αυξανόμενες παραβιάσεις, οδηγώντας σε μια σιωπηρή αχρήστευση βασικών συνταγματικών εγγυήσεων. Αυτή η διαδικασία έφτασε σε αδιανόητο αποκορύφωμα με την τρέχουσα υγειονομική πολιτική, όπου στο όνομα της «δημόσιας υγείας» οι άνθρωποι αναγκάστηκαν — με αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που συνιστούν δικτατορικό μέτρο και είναι αμφίβολης νομιμότητας ως κυβερνητική πρακτική — να στερηθούν δικαιώματα που θίγουν όχι μόνο την ιδιότητά τους ως πολιτών αλλά και τη στοιχειώδη ανθρώπινη υπόστασή τους: το δικαίωμα να κινούνται ελεύθερα χωρίς κρατικό έλεγχο· το δικαίωμα να συνευρίσκονται με τους συνανθρώπους τους, τους φίλους και τους αγαπημένους τους· το δικαίωμα να αναπνέουν ελεύθερα και να μην υφίστανται καταναγκαστικές ιατρικές πράξεις που συνιστούν κυριολεκτικά βασανιστήριο και τους αφαιρούν την κυριότητα στο ίδιο τους το σώμα!

Ως πού θα ανεχθούμε να φτάσει αυτό; Μέχρι πότε θα επιτρέψουμε να μας μεταχειρίζονται σαν ζώα εκτροφής; Βεβαίως, και όλα αυτά τα μέτρα είναι νομικώς μαχητά – διότι παραβιάζουν διεθνείς συμβάσεις που έχουν αναγνωρισμένη δεσμευτικότητα για τις εθνικές νομοθεσίες, διότι αντιβαίνουν σε καταστατικές αρχές του Συντάγματος όσο και σε ειδικές πρόνοιες της ελληνικής νομοθεσίας. Για τον λόγο αυτόν είναι θεμιτό και επιβεβλημένο να αναλάβουμε όλοι, στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός, δικαστικούς αγώνες κατά όλων όσων προσπαθούν να επιβάλλουν με την ατομική τρομοκράτηση αυτήν τη νέα, πραξικοπηματική «νομιμότητα»: στους τόπους εργασίας, στις ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες, στις εταιρείες μεταφοράς, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στα σχολεία… Ωστόσο, τα νομικά μέσα δεν αρκούν, διότι αυτοί που έχουν την ισχύ να νομοθετούν, έχουν και την ευχέρεια να τροποποιούν τις νομοθεσίες ανάλογα με τα κυμαινόμενα συμφέροντά τους, και εκείνοι που καλούνται να εφαρμόσουν τη δικαιοσύνη δεν είναι απρόσβλητοι από την ίδια αυτή τρομοκράτηση και από κάθε είδους παρεμβάσεις στο έργο τους, ενώ τα πολιτικά κόμματα έχουν αποδείξει πως, είτε από ψηφοθηρική ιδιοτέλεια είτε λόγω δουλικής αποδοχής του κυρίαρχου αφηγήματος, δεν μπορούν ούτε θέλουν να σταθούν εμπόδιο σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Εκείνο που χρειάζεται πάνω από όλα είναι αντίσταση όλων μας με το μόνο όπλο που έχουν στα χέρια τους οι αδύνατοι, το όπλο της πολιτικής ανυπακοής: που όταν γίνει χιονοστιβάδα, μπορεί να μετατρέψει σε αδυναμία τη δύναμη των ισχυρών εκθέτοντάς την σε όλη τη γυμνότητά της. Και όταν λέμε πολιτική ανυπακοή, να είμαστε ξεκάθαροι: ανυπακοή σε κάθε μέτρο που καταλύει τη Συνταγματική και διεθνή νομιμότητα, ανυπακοή σε κάθε μέτρο που απογυμνώνει την κοινωνία και φέρνει τα μέλη της σε σύγκρουση και πόλωση! Με άλλα λόγια, αυτό που ονομάζεται πολιτική ανυπακοή είναι στην ουσία πολιτική «υπακοή»: ενεργή υπεράσπιση του Συντάγματος και των συμβατών με αυτό νόμων.

Αναρίθμητοι συμπολίτες μας απευθύνονται στην ΔΕΥΔΗΒ καθημερινά και μας ρωτούν με αγωνία: «Πώς να προστατευθούμε απέναντι σε αυτόν τον εκβιασμό; Τι να κάνουμε με τα παιδιά μας;»· ή όλο και περισσότεροι ρωτούν: «Τι να κάνουμε με την επιβολή υποχρέωσης “αυτοτέστ” και εμβολίων σε εργοδότες και εργαζόμενους;» Έχουμε απαντήσει, έχουμε παραθέσει τους νόμους, τις συνθήκες, τις νομικές δικλείδες, που υπάρχουν αν και περιορίζονται από την οικονομική δυσπραγία. Η αλήθεια είναι όμως ότι, αν ο καθένας μας δεν αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί είτε εκ της ειδικής θέσεώς του είτε ως απλό μέλος της κοινωνίας, δεν θα υπάρξει κανένας σωτήρας για χάρη μας, καμία λύση ερήμην μας.

Η αντίσταση ήταν πάντα το μόνο όπλο απέναντι στην αυθαιρεσία. Και αυτό παραμένει η μόνη αλήθεια. Αντίσταση ατομική και συλλογική.

Για να υπερασπιστούμε την κοινωνία μας, τα παιδιά μας, την ίδια την ζωή.

ΑΠΡΊΛΙΟΣ 2021