Την περίοδο 2020-22 οι κοινωνίες μας, ολόκληρος ο δυτικός κόσμος (για να περιοριστούμε σε αυτόν), έζησε μια πρωτοφανή επίθεση σε ό,τι συμβατικά λέμε κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικές εγγυήσεις, υπό «υγειονομικό» πρόσχημα. Χαρακτηριστικό της ήταν η κατασκευή πραγματικότητας από επίσημους θεσμούς και Μαζικά Μέσα σε εύρος και ένταση που δεν είχαμε γνωρίσει ώς τώρα, και με αποκορύφωμά της τη θέσπιση υποχρεωτικής επιβολής ιατρικών πράξεων. Σεσημασμένα προ πολλού και τα δύο ως ναζιστικές πρακτικές στην ιστορία τού εικοστού αιώνα, επισημοποιούσαν την κατάρρευση όλων των συνταγματικών προνοιών και των ερεισμάτων νομιμότητας που χαρακτήριζαν τη νεωτερική, αστική «δημοκρατία». Απέναντι στον ακραίο πολιτικό κίνδυνο που σηματοδοτούσαν αυτά τα γεγονότα, υπήρξαν κάποιες μειοψηφικές συσπειρώσεις πολιτών που, ενάντια στη νάρκη όλης σχεδόν της Αριστεράς, από την οποία θα περιμέναμε μια κοινωνική ευαισθησία, και των πάσης αποχρώσεως δικαιωματιστών, προσπάθησαν να εγείρουν αντιστάσεις υπερασπίζοντας το αυτονόητο – το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων στη ζωή και τον σωματικό τους αυτοκαθορισμό. Η Διεπιστημονική Ένωση για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της βιοηθικής (ΔΕΥΔΒ) ήταν μία ανάμεσά τους.
Η ΔΕΥΔΒ δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2021 από μια μικρή ομάδα επιστημόνων του ιατροβιολογικού τομέα και νομικών, με τη συνδρομή λίγων μεμονωμένων διανοουμένων και κοινωνικών ακτιβιστών. Ως κίνηση πολιτών ειδικού σκοπού, συσπείρωσε ανθρώπους προερχόμενους από ένα ευρύ κι ετερογενές πολιτικό φάσμα, βάσει μιας κοινής και καθορισμένης επιδίωξης που ήταν η αποτροπή υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων – στόχο τον οποίον υπηρέτησε ανυποχώρητα και με κάθε διαθέσιμο μέσον στα δύο χρόνια της ύπαρξής της, με όλους τους αναπόφευκτους εσωτερικούς ανασχηματισμούς. Λειτούργησε επίσης, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, ως κόμβος διακίνησης αντι-πληροφόρησης και επικοινωνίας μεταξύ ατόμων και ομάδων σε όλη την επικράτεια και συνεργάστηκε περιστασιακά με άλλες συλλογικότητες στο πλαίσιο δράσεων διαμαρτυρίας: κοινό χαρακτηριστικό των ομάδων και ατόμων αυτών είναι η πεποίθηση πως η “πανδημία” ήταν άλλο ένα πρόσχημα για την κατάργηση πολιτικών και κοινωνικών κεκτημένων, αλλά και για την αποδοχή μιας διαρκούς “κατάστασης εξαίρεσης”. Χωρίς αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα της δράσης της —όπως και κανενός άλλου άλλωστε από τους μικροσκοπικούς θυλάκους αντίστασης, εάν εξαιρέσουμε τον συγκινητικό αγώνα των υπό αναστολήν υγειονομικών— θέλει να πιστεύει ότι δυσκόλεψε την επιβολή των άνωθεν σχεδιασμών και συνέβαλε στην ενημέρωση και στην ενίσχυση ενός ήθους πολιτικής ανυπακοής.
Σήμερα, η αιχμή τής συσπείρωσής της έχει αμβλυνθεί. Η υποχώρηση —στην ουσία, ανάκληση— των «έκτακτων υγειονομικών μέτρων» θα ήταν εσπευσμένο να πανηγυριστεί ως αποτέλεσμα της λαϊκής αντίδρασης (που δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ σε αποφασιστική κλίμακα) αφού ο «πιλοτικός» χαρακτήρας τού σχεδίου είχε σχεδόν απερίφραστα ομολογηθεί εξ αρχής από τους ενορχηστρωτές του. Ο αγώνας των υγειονομικών έμεινε χωρίς κοινωνική στήριξη (και, αναμφίβολα, η κοινωνία ολόκληρη θα πληρώσει την ολιγωρία της). Η χαλάρωση ήταν αναγκαία κυρίως για να εκτονωθούν επικίνδυνες εντάσεις, καθώς η αυξανόμενη δημοσιοποίηση των θανατηφόρων συνεπειών τής πολιτικής που ασκήθηκε —παρά τα δρακόντεια μέτρα απόκρυψής τους— θέτει όλους τούς υποστηρικτές της προ οδυνηρών ευθυνών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί με άλλους τρόπους και με ανανεωμένα μέσα, όπως οι δυσοίωνες διακηρύξεις των εκπροσώπων τής διεθνούς κεφαλαιοκρατικής ελίτ και των θεσμικών της οργάνων ήδη αναγγέλλουν όμως η απάντηση που θα πρέπει εμείς να ορθώσουμε απαιτεί πολύ βαθύτερες διεργασίες ανάλυσης της πραγματικότητας και αποσαφήνιση στόχων, συμμαχιών και τακτικής.
Ενόψει όλων αυτών, η ΔΕΥΔΒ θεωρεί ότι δεν έχει λόγο να παρατείνει τη ζωή της στο υπάρχον σχήμα. Τα μέλη της συνεχίζουν τον αγώνα τους με τον τρόπο που ο καθένας τον αντιλαμβάνεται και στις επάλξεις που τα ενδιαφέροντα και οι ικανότητες καθενός τον έχουν τοποθετήσει.
Η ιστοσελίδα της (dimobio.gr) θα παραμείνει ανενεργή αλλά αναρτημένη, σαν διαρκές απόθεμα της πληροφορίας που μπόρεσε να συγκεντρώσει στα δύο χρόνια τής ζωής της, αλλά και σαν τεκμήριο των αγώνων που δόθηκαν στη διάρκεια αυτής της σκοτεινής τριετίας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
